urçuk
Kırgızca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Yudahin)
urçuk
= uurçuk.
Karaçay-Malkarca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Nevruz, 1991)
urçuk
iğ, iplik eğirme aleti. ~baş: iğin başı, iğin başına geçirilen kafa, ~ iyirmek: iğle iplik eğirmek, ~ça aylanadı: iğ gibi dönüyor, ~u çıkmak: iğden kafa çıkmak, boynu kopmak anlamına, anı çığarğannı urçuğu çıksın (d): onu icat edenin boynu kopsun.