urçuk

Kırgızca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Yudahin)

urçuk

= uurçuk.

Karaçay-Malkarca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Nevruz, 1991)

urçuk

iğ, iplik eğirme aleti. ~baş: iğin başı, iğin başına geçirilen kafa, ~ iyirmek: iğle iplik eğirmek, ~ça aylanadı: iğ gibi dönüyor, ~u çıkmak: iğden kafa çıkmak, boynu kopmak anlamına, anı çığarğannı urçuğu çıksın (d): onu icat edenin boynu kopsun.

Son arananlar:

• hasıla,
• kikçtirmek,
• qələvi,
• informatics,
• gira,
• kümüş,
• turuklanmak,
• armyt,
• kıvançlı,
• dolzarb,
• ortançı,
• SEN,
• sığır,
• Sömürmek,
• müsibetlik,
• uçot,
• Eyle,
• mürekkep,
• gabat,
• panylyk,
• tirmen,
• urçuk