tirmen
Karaçay-Malkarca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Nevruz, 1991)
tirmen
değirmen. Kol ~: el değirmeni, suv ~: su değirmeni, cel ~: yel değirmeni, ~ taş: değirmen taşı, ~ñe aşlık elteme: değirmene zahire götürüyorum, meni ~im igi tartadı (d): benim değirmenim iyi çeker, anı ~i el kaltaradı (d): onun değirmeni ile bedel, onun değirmeni dünyaya bedel, ~ni tersine aylanñan zamanı (d): değirmenin tersine döndüğü zaman, ekisini ~i bir canına aylanadı (d): ikisinin değirmeni aynı yöne dönüyor.