töppe
Karaçay-Malkarca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Nevruz, 1991)
töppe
tepe, zirve, dam, kafa. ~ süyek: tepe kemiği, ~ kekel: kafanın tepesinde bırakılan kâkül, tavnu ~i: dağın tepesi, ~sine deri: tepesine kadar, üynü ~sinde ne işleyse: evin damında ne yapıyorsun, ~den karamak: tepeden bakmak, ol har kimge da töppeden karaydı: o herkese tepeden bakıyor, ~ kökke cetgença boldu (d): başım göğe erişmiş gibi oldu, ~si boşdu: kafası boş, ~den kuymak: tepesinden dökmek, arakını ~sinden kuyadı: rakıyı tepesinden döküyor, ~ tüklerim örge turdu (d): tepe tüylerim diken diken oldu, seni sıyıñ ~mde bolsun: senin hürmetin başımın üstünde olsun, ~sine suvuk tamçı tamğınçı bilmedi (d): tepesine soğuk damla damlayana dek bilemedi.