kobuz
Karaçay-Malkarca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Nevruz, 1991)
kobuz
saz, çalgı, müzik aleti, mızıka. ~ soğuv: çalgı çalma, kıl ~: telli saz, tüz ~: el mızıkası, armonika, ters ~: akordeon, erin ~: ağız mızıkası, gıbıt ~: tulumlu çalgı aleti, kakğan ~: darbuka, t e f, vurulan çalgı, ~ tavuş: çalgı sesi, ~ kuvançnı çırağı (d): çalgı sevincin çırası, çalgı sevincin işareti.