kobuz

Karaçay-Malkarca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Nevruz, 1991)

kobuz

saz, çalgı, müzik aleti, mızıka. ~ soğuv: çalgı çalma, kıl ~: telli saz, tüz ~: el mızıkası, armonika, ters ~: akordeon, erin ~: ağız mızıkası, gıbıt ~: tulumlu çalgı aleti, kakğan ~: darbuka, t e f, vurulan çalgı, ~ tavuş: çalgı sesi, ~ kuvançnı çırağı (d): çalgı sevincin çırası, çalgı sevincin işareti.

Son arananlar:

• tüngül,
• Bolarmak,
• benzetici,
• danişmənd,
• altıaçıq,
• bibliya,
• Töktürüü,
• orumaq,
• mümessil,
• Dargın,
• Biixtiyar,
• tamagirlik,
• çoguu,
• beri,
• ese,
• övsaf,
• didar,
• arkeolog,
• dafina,
• inscribe,
• Dolak,
• kobuz