cırmak

Karaçay-Malkarca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Nevruz, 1991)

cırmak

ikiye ayırmak, yarmak. Kozulanı kulakların cırıb en saladıla: kuzuların kulaklarını yararak en koyuyorlar, keme teñizni cırıb keledi: gemi denizi yararak geliyor, iynekle hanslanı cırıb baradıla: inekler otları yararak gidiyorlar, sabanla cılan cırmazça bitgendile: tarlalar yılan yaramıyacak şekilde (çok sık) bitmişler.

Son arananlar:

• qovm,
• Zeb,
• Carım,
• tilshunos,
• sıçan,
• meyyal,
• məriz,
• fərqlənmə,
• çirk,
• authorship,
• cücərmək,
• qondarma,
• Şelpe,
• Ayanchi,
• cavlamak,
• ney,
• keroh,
• eu,
• bükülmüş,
• kötki,
• cici,
• cırmak