cañız
Karaçay-Malkarca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Nevruz, 1991)
cañız
1. yalnız, tek, bir kez, biricik. Sabiy ~ kalğandı: çocuk yalnız kaldı, ~ adam:yalnız adam, anı ~da körmegemme: onu bir kez bile görmedim, ~ kesi: yalnız kendisi, tek başına, ~ balamı koynuma kıstım: biricik yavrumu kucağıma kıstım, tavladan miyik tav bolmaz, ~ terek bav bolmaz: dağlardan yüksek dağ olmaz, yalnız ağaç bağ olmaz (a.s.), ~ taşdan kala bolmaz: yalnız taşdan kale olmaz (a.s.), ~ çibin bal etmez: tek arı bal yapmaz (a.s.). 2. bir halk oyunu, çok seri ve sıçrayarak oynanan tek kişilik bir oyun, lezginka, ~ğa barmak: lezginka oynamak.