bulçuk
Karaçay-Malkarca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Nevruz, 1991)
bulçuk
filiz, otların ekinlerin kurumuş yaprakcıkları, kurumuş yaprak, çöp, kuru dalcık. Terekleni tübü ~dan tolğandı: ağaçların altı kurumuş yapraklarla dolmuş, gül terek bulçuklanñandı: gül ağacı filizlenmiş, arpa sapnı bulçuğun mal bek süyüp aşaydı: arpa sapının kurumuş yaprakçıklarını hayvanlar çok severek yerler.