bulçuk

Karaçay-Malkarca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Nevruz, 1991)

bulçuk

filiz, otların ekinlerin kurumuş yaprakcıkları, kurumuş yaprak, çöp, kuru dalcık. Terekleni tübü ~dan tolğandı: ağaçların altı kurumuş yapraklarla dolmuş, gül terek bulçuklanñandı: gül ağacı filizlenmiş, arpa sapnı bulçuğun mal bek süyüp aşaydı: arpa sapının kurumuş yaprakçıklarını hayvanlar çok severek yerler.

Son arananlar:

• ignoble,
• Bas,
• osurmak,
• Chozmoq,
• roba,
• kobu,
• xıx,
• dav,
• mohiyat,
• drain,
• aqil,
• ügimek,
• dəyanət,
• tiroid,
• oksit,
• fiscal,
• xaman,
• krupa,
• cress,
• delete,
• kirəmit,
• bulçuk