Uç
Türkiye Türkçesi – Tatarca Sözlük (Ganiyev, 1998)
uç
и. 1) оч; bıçağın ucu пычакның очы; 2) ахыр, оч; очы-кырые; bu ormanın ucu yok бу урманның очы-кырые юк ◊ ucunu bulmak тәмамлау, бетерү, очына чыгу
Arı Duru Türkçe – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Kuleli)
uç
1. Doruk, Zirve
Karşılaştırmalı Türk Lehçeleri Sözlüğü (Ercilasun, 1991)
uç
Türkiye Türkçesi: uç
Azerbaycan Türkçesi: uc
Başkurt Türkçesi: os sit
Kazak Türkçesi: uş(ı)
Kırgız Türkçesi: uç
Özbek Türkçesi: uç
Tatar Türkçesi: oç çit
Türkmen Türkçesi: ūç
Uygur Türkçesi: uç
Rusça: ostriyo zooströnnıy konets
Kırgızca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Yudahin)
uç
ı, uç, sivri uç; nayzanın uçu: mızrağın ucu; uçu-kıyırı cok bk. kıyır 1; kalem uç, bk. kalem 1; uçuna cet- mec.: tüketmek; bul öñdüü faktlardı körsötüp uçuna cetüü kıyın. eñ köp: bu gibi vakıları gösterip bitirmek gayet güçtür. çünkü onlar pek çoktur; ooz uçunan coop kaytardı: yalnız ağzının ucile cavap verdi; es-uçu cok bk. es ı; uçuñ uzarıp. uruğuñ köböysün!: neslin, zürriyetin devam etsin.
Kırgızca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Yudahin)
uç-
ıı, uçmak; uçup kel-: uçup gelmek; toodan uç-: dağdan yuvarlanmak; okko uç-: kurşunla vurulmak; oktan, kurşundan helak olmak; közünön uçtu: bk. köz; uçup kal-: mec. yuvarlanmak (yerinden, memuriyetinden olmak).
Türkmencenin Açıklamalı Sözlüğü (Kyýasowa, 2016)
uç
[u:ç], at.1. Esasan, ýüpüň, tanapyň haýsy hem bolsa bir tarapy; ösümligiň başy. 2. Goýnuň ýuwlup guradylan ýaz ýüňi daralanda, ilki çykýan uzyn ýüň. 3. Bir zadyň belli bir maksat üçin ýiteldilen başy. Galamyň ujy. Galama uç çykarmak.
‣ Uç almak 1) gaýnap duran pileden ýüpegiň ujuny tapmak. 2) keçe basylanda, bişirilende, ol ujundan beýleki ujuna çenli düýrläp basmak, bileklemek. 3) darakda ýüň daralanda dokmanyň erşi üçin ýüňüň uzynlaryny aýratyn pişge etmek. Uç tapmak ýiten, ýitirim bolan zatdan ujypsyzja hem bolsa habar bilmek.
Karaçay-Malkarca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Nevruz, 1991)
uç
uç, son, nihayet. Cıcımnı ~un bayla: ipin ucunu bağla, ~undan tutayım: ucundan tutayım, tilimi ~unda aylana turadı (d): dilimin ucunda dolaşıyor, bir ~undan bir ~una deri: bir ucundan bir ucuna kadar.
Dîvânü Lugâti’t-Türk Dizini (TDK)
uç
Türkler'in kalem yaptıkları bir ağaç· I, 35
bir nesnenin tükenmesi, bitmesi; uç, kenar· I, 44, 319; III, 426 § uç él; s ınır, sınırdaki il·I, 44