öýken

Türkmencenin Açıklamalı Sözlüğü (Kyýasowa, 2016)

öýken

[öýkön], at. Adamlaryň we oňurgaly haýwanlaryň dem alyş agzasy. Howa arkaly alnan kislorod ilki bilen öýkene barýar.
 ‣ Öýken keseli 1) üşemek, sowuklamak netijesinde goýun, geçi ýaly ownuk mallaryň öýkeninde emele gelýän üsgülewükli kesel. Goýunlaryň näçesi öýken keseline duçar bolupdy (G. Gurbansähedow). 2) adamyň öýkeninde döreýän ýokanç kesel, inçekesel.

Son arananlar:

• cücə,
• motka,
• motmotu,
• sarsıarda,
• türmize,
• qabaqda,
• istehlak,
• xəyali,
• fuller,
• sədəf,
• çapakçapak,
• tabarik,
• til,
• vinç,
• Mek,
• shiliq,
• gırlangeç,
• koleksiyoncu,
• baykamak,
• koyug,
• hamma,
• öýken