ölgen
Karaçay-Malkarca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Nevruz, 1991)
ölgen
ölen, ölü. Haram ~ mal: haram ölen hayvan (kesilmeden ölen hayvan), ~den kalğan: ölüden kalan, ölünün terekesi, anı sözlerine ~i bolğan da külür edi: onun sözlerine ölüsü olan bile gülerdi, ~ kağıt: ölüm tezkeresi, ~den sora: ölümden sonra, ~ til: ölü dil (artık konuşulmayan dil), ~ haparı: ölüm haberi, ~ kebinsiz kalmaz: ölü kefensiz kalmaz (a.s.), ~ni sav unutdurur: ölüyü sağ unutturur (a.s.), ~ eşek börüden korkmaz: ölmüş eşek kurttan korkmaz (a.s.), ~ aşhıdı: ölmek daha iyi (deyim), ~ñe kaygı söz berirge barayık: ölüye taziyede bulunmaya gidelim.