uvalmak
Karaçay-Malkarca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Nevruz, 1991)
uvalmak
kırılmak, parçalanmak. Cel urğanında kavdan xansla uvaldıla: rüzgâr çarpınca kuru otlar kırıldılar, butları kolları uvalğandı: bacakları elleri kırılmış, terekni butakları uvala tebregendi: ağacın dalları kırımaya başladı, miyala savut cerge tüşüp uvaldı: cam kapkacak yere düşerek kırıldı.