münkir
Türkiye Türkçesi – Tatarca Sözlük (Ganiyev, 1998)
münkir
и. инкарь итүче, ышанмаучы, кабул итмәүче
Azerbaycan Türkçesinin Açıklamalı Sözlüğü (Orucovun, 2006)
münkir
sif. [ər.]
1. köhn. Danan, inkar edən, etiraf etməyən, qəbul etməyən; Allahı inkar edən, dinsiz, kafir. [Divanbəyi:] Mən belə münkir adam görməmişəm. M.F.Axundzadə. • Münkir olmaq – Allahın varlığını inkar etmək, Allahı danmaq. Kərəmin ömrünü sən verdin zaya; Münkir oldun, üz tutmadın xudaya. “Əsli və Kərəm”.
2. İslam dininə görə guya ölüləri qəbirdə sorğu-suala tutan iki mələkdən biri (digəri: nəkir).