kıyama

Karaçay-Malkarca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Nevruz, 1991)

kıyama

kıyamet, felaket, karışıklık, hengâme; musibet, felaket, zorluk. Nedi bu kıyama: nedir bu hengâme, başıbısğa ~nı kobardıla: başımıza kıyameti kopardılar, ~ğa deri: kıyamete kadar; kışnı ~sı allıbızdadı: kışın felaketi önümüzdedir.

Son arananlar:

• şapke,
• kuşak,
• mayka,
• üyük,
• çaçı,
• Aftafa,
• tecelli,
• şifer,
• helper,
• yemin,
• ümürduman,
• face,
• sarf,
• kemer,
• Axı,
• bedbinlik,
• gatalmak,
• örlük,
• bagaj,
• atılgan,
• örtüncəkli,
• kıyama