kıyama

Karaçay-Malkarca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Nevruz, 1991)

kıyama

kıyamet, felaket, karışıklık, hengâme; musibet, felaket, zorluk. Nedi bu kıyama: nedir bu hengâme, başıbısğa ~nı kobardıla: başımıza kıyameti kopardılar, ~ğa deri: kıyamete kadar; kışnı ~sı allıbızdadı: kışın felaketi önümüzdedir.

Son arananlar:

• ýetiklik,
• düyə,
• soymak,
• patlatmak,
• Domuz,
• shamg'alat,
• boşunmak,
• Dona,
• yılgın,
• Donanım,
• çaldıbar,
• Dondurma,
• ös,
• Dost,
• yıxılma,
• Doston,
• Müsbət,
• Nasos,
• sösün,
• alter,
• Dov,
• kıyama