kıyama

Karaçay-Malkarca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Nevruz, 1991)

kıyama

kıyamet, felaket, karışıklık, hengâme; musibet, felaket, zorluk. Nedi bu kıyama: nedir bu hengâme, başıbısğa ~nı kobardıla: başımıza kıyameti kopardılar, ~ğa deri: kıyamete kadar; kışnı ~sı allıbızdadı: kışın felaketi önümüzdedir.

Son arananlar:

• mahut,
• Öl,
• spectacled,
• arıtmaq,
• Ören,
• ılıca,
• karakaş,
• çıç,
• basınçak,
• Çatal,
• kadırça,
• Çam,
• şua,
• exemplification,
• koltoy,
• mayıştır,
• mıh,
• koldurma,
• dürtgüç,
• nomay,
• makon,
• kıyama