kebek

Kırgızca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Yudahin)

kebek

I, kepek (darının, arpanın ve buna benzerlerin kabuğu); kepek baş: boş kafa, ahmak.


II, = = kebep.

Karaçay-Malkarca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Nevruz, 1991)

kebek

kepek, kabuk, soyuntu. Buday ~: buğday kepeği, zınthı ~: yulaf kepeği; ağaç ~: ağaç kabuğu.

Son arananlar:

• teplotexnika,
• tökülmək,
• hiylə,
• Maqqaş,
• slur,
• iginmek,
• translator,
• Ərz,
• yüce,
• seraphic,
• bıdıraş,
• shamal,
• birtərəfli,
• versant,
• ato,
• sekitmek,
• windy,
• Çapulcu,
• fantastika,
• çər,
• çutur,
• kebek