kebek
Kırgızca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Yudahin)
kebek
I, kepek (darının, arpanın ve buna benzerlerin kabuğu); kepek baş: boş kafa, ahmak.
II, = = kebep.
Karaçay-Malkarca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Nevruz, 1991)
kebek
kepek, kabuk, soyuntu. Buday ~: buğday kepeği, zınthı ~: yulaf kepeği; ağaç ~: ağaç kabuğu.