kebek

Kırgızca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Yudahin)

kebek

I, kepek (darının, arpanın ve buna benzerlerin kabuğu); kepek baş: boş kafa, ahmak.


II, = = kebep.

Karaçay-Malkarca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Nevruz, 1991)

kebek

kepek, kabuk, soyuntu. Buday ~: buğday kepeği, zınthı ~: yulaf kepeği; ağaç ~: ağaç kabuğu.

Son arananlar:

• Sakta,
• komedi,
• çeker,
• promise,
• utanma,
• wu,
• tapmaklyk,
• son,
• yextek,
• islam,
• mugt,
• promulgation,
• taarınçak,
• cambaz,
• sığışmak,
• myh,
• cürətli,
• ogrılamak,
• daylight,
• tadat,
• türmök,
• kebek