berivçü

Karaçay-Malkarca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Nevruz, 1991)

berivçü

verici, dağıtıcı, ihsanda bulunucu. ~ boluş (gr.): (e) hali, ismin (e) hali.

Son arananlar:

• Karaağaç,
• sikiş,
• yotaza,
• matron,
• tashlamoq,
• taxtakach,
• cabıv,
• paralı,
• lepidolite,
• Hakikat,
• ayaklı,
• toyo,
• tacırıyba,
• rallying,
• ıtıs,
• silme,
• innermost,
• yumalamoq,
• bas,
• kowmak,
• yamaclı,
• berivçü