berivçü

Karaçay-Malkarca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Nevruz, 1991)

berivçü

verici, dağıtıcı, ihsanda bulunucu. ~ boluş (gr.): (e) hali, ismin (e) hali.

Son arananlar:

• çaşmak,
• serpinti,
• çür,
• qırğın,
• explanation,
• hatim,
• kozdurmak,
• calak,
• öbek,
• Juda,
• Duman,
• çıkarabilme,
• phallus,
• müneccim,
• oturgyç,
• gardun,
• isqirt,
• prevalent,
• tayrañdat,
• olasi,
• ətənə,
• berivçü