bediş

Karaçay-Malkarca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Nevruz, 1991)

bediş

utanç verici, ayıp, kötü nam, aşağılama. ~ etip söleşdi: aşağılayarak konuştu, ~ aytmak: ayıbını söylemek, ~ zat: ayıp şey, anı ne ~i bardı: onun ne ayıbı var, ~i bolmağan adam: ayıbı olmayan adam

Son arananlar:

• çök,
• ayma,
• Çatı,
• giriftar,
• asramak,
• aytarlık,
• yunkerlik,
• kısmar,
• dist,
• Mineral,
• Şapalak,
• qol-budaq,
• terekelemek,
• Yönetmek,
• armut,
• cörmelev,
• ha,
• Zulüm,
• duğum,
• ihraç,
• ağda,
• bediş