aşavçu

Karaçay-Malkarca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Nevruz, 1991)

aşavçu

yiyici, obur, rüşvetçi, avantacı; ağız. ~ stol: yemek masası, ol ~nu biridi: o rüşvetçinin (yiyicinin) biridir. ~ñu cab!: Ağzını kapat!,

Son arananlar:

• celim,
• Qaya,
• qoyin,
• togalak,
• xətkeş,
• wallpaper,
• tabula,
• korabuğum,
• tavern,
• depeşek,
• ağıçı,
• Tosh,
• vekaletname,
• latife,
• hum,
• şahlanmak,
• butbutun,
• döven,
• köxse,
• yarmaklanmak,
• sınlı,
• aşavçu