Uru

Karaçay-Malkarca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Nevruz, 1991)

uru

1. Çukur. ~ kazmak: çukur kazmak, gardoş ~: patates çukuru, aşlık uru: tahıl depolanan çukur, iynek ~ğa tüşgendi: inek çukura düşmüş; 2. Çalma, hırsızlık, soygun. ~ tüzelgen adam: çalmaya alışık adam, ol ~ğa cürümese tınçaymaydı: o soyguna gitmezse rahat etmiyor, ~su-börüsü bolmağan adam (d): çalması çırpması olmayan adam.

Son arananlar:

• icra,
• shirinlik,
• kumay,
• ləpir,
• düşümlü,
• saik,
• oçurat,
• kelgin,
• Saylav,
• cummak,
• ýakalaşyk,
• itaat,
• righteousness,
• complex,
• emne,
• İhtisas,
• kerleç,
• oldubitdi,
• çekinmek,
• ayalamak,
• mutsuz,
• Uru