Uru

Karaçay-Malkarca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Nevruz, 1991)

uru

1. Çukur. ~ kazmak: çukur kazmak, gardoş ~: patates çukuru, aşlık uru: tahıl depolanan çukur, iynek ~ğa tüşgendi: inek çukura düşmüş; 2. Çalma, hırsızlık, soygun. ~ tüzelgen adam: çalmaya alışık adam, ol ~ğa cürümese tınçaymaydı: o soyguna gitmezse rahat etmiyor, ~su-börüsü bolmağan adam (d): çalması çırpması olmayan adam.

Son arananlar:

• baj,
• qoçu,
• Turkish,
• idarəedici,
• doydu,
• aykırı,
• esrük,
• caparison,
• əvəzetmə,
• emekçil,
• Nabud,
• tyke,
• aravan,
• akait,
• turıga,
• counter,
• tallanma,
• xələf,
• righteousness,
• muzaheret,
• kodeks,
• Uru