aba
Türkiye Türkchisi – Tatarche Lughet (Ganiyev, 1998)
aba
и. 1) тупас калын тукыма, чикмән туласы; 2) шул тукымадан тегелгән ябынча, чикмән; 3) дәрвишләр җиләне, йон җилән; □ aba güreşi йон җилән киеп көрәшү; aba terlik бүлмә аяк киеме (киездән); ◊ aba altından değnek göstermek теле татлы, тел төбе каты; aba gibi тупас (тукыма тур.); abayı sermek әдәпсез [тупас, дорфа, тартынусыз] урнашу (берәр урында); abayı yakmak бик нык гашыйк булу
Türkiye Ushaq Shéwisi Lughiti (Sunucu, 2001)
aba
Abla
Azarbayjan Türkchisining Izahliq Lughiti (Orucovun, 2006)
aba
I. is. [ər.] köhn. Müsəlman ruhanilərinin və mömin adamların üstdən geydikləri qolsuz və ya gödəkqollu, yaxası açıq uzun kişi paltarı (əslində ərəb milli paltarıdır). Kişi çıxardı ki, ağaya yüzlüklər bəxş edərdi; atlar, inəklər vəd edərdilər; ipək abalar, xəz cübbələr verilərdi. Çəmənzəminli. Çox vədə olurdu ki, həftənin iki ötər, üçüncü günü Molla Rəcəbi küçə ilə qayət qəmgin və ayaqları abasının ətəyinə dolaşa-dolaşa gedən görərsən... B.Talıblı. Molla nazik, ağ abasını çiyinlərində oynadaraq: – Buna heç şəkk-şübhə ola bilməz, – dedi. S.Rəhimov.
II. is. məh.
1. Ata.
2. Böyük bacı (hörmət üçün böyük qadına da deyilir).
III. is. [ər. “əb” söz. cəmi] Atalar, atababa. • Abavü əcdad – ata-babalar, əcdad, nəsil, babalar. Mərhum Mirzə Cəmal öz tarixində Pənah Əli xanın abavü əcdadı şənində belə yazır.. F.Köçərli.
In'gilische—Türkche Lughet (FreeDict, 2017)
aba /ˈab/
1. aba.
In'gilische—Türkche Lughet (Anonim)
aba
aba
Qirghizche – Türkiye Türkchisi Lughiti (Yudahin)
aba
I, 1. amca; 2. ihtiyarlara hitap tarzı; uluu-kiçüü abalar! folk: sayın ihtiyarlar!
II, a. 1. hava; havai nesimi; aba ırayı bk. ıray; taze aba: temiz hava; 2. iklim; aba şarttarı: iklim şartları.
Türkmenche Izahliq Lughet (Kyýasowa, 2016)
aba
[ava], at. 1. kön.s. Kaka. Aljyran aýal ärine aba diýer (Nakyl). 2. Oglana dakylýan at.
Yaqutche—In'gilische Lughet (Straughn, 2006)
aba
n. grief, annoyance; bitterness; abatıy- v. to become annoyed; abar- v. to be annoyed
Qarachay-Malqarche – Türkiye Türkchisi Lughiti (Nevruz, 1991)
aba
1. Dairevi, kavisli (ender kullanılır). ~ sakal: çevre sakallı. 2. Kürk üzerine kaplanan kalın kumaş. ~ ton: aba kürklü, ~ çepken: aba cepkenli, ~la cabhan ala kiyiz: abalarla örtülmüş ala keçe, (bilmece) bulutlar, gök ve yıldızlar.
Türkiye Tillar Diwani (TDK)
aba
ayı· I, 86
baba· I, 86
ana· I, 86 bkz> ana, apa