İyis

Karaçay-Malkarca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Nevruz, 1991)

iyis

koku. Duh (dukh) ~: esans kokusu, ~ etmek: kokmak, et ~etgendi: et kokmuş, mıllık ~ almak: leş kokusu almak, anı ~i uzaymay çığar: onun kokusu çok geçmeden çıkar.

Son arananlar:

• azelya,
• kaytarmak,
• kulol,
• sipaye,
• Terazi,
• tərcüməçi,
• éyi,
• koyimoq,
• refakat,
• säwlik,
• azmıç,
• çekdiriv,
• yubandırmaq,
• Hatun,
• Lotion,
• buzuv,
• maddi,
• Sasıg,
• ortaçağ,
• çaydan,
• calgaş,
• İyis