öñeç

Karaçay-Malkarca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Nevruz, 1991)

öñeç

1. (anat.) yemek borusu, özofagus. 2. koyun-keçi cinsi hayvan, öveç. ~ koçhar: iki yaşını tamamlamış koç, ~ teke: iki yaşını tamamlamış teke, ~ irk: öveç koç (iğdiş edilmiş).

Son arananlar:

• eyp,
• geneş,
• call,
• türsünlü,
• tileke,
• podpolchi,
• jew,
• bodlug,
• navaxt,
• mahna,
• sakitləşdirilmə,
• esenge,
• olis,
• teleologic,
• xaçpərəst,
• maliyeci,
• nəzarətçilik,
• kotak,
• foreshadow,
• Azdırma,
• yürümsek,
• öñeç