çıçhan

Karaçay-Malkarca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Nevruz, 1991)

çıçhan

1. Sıçan, altına yapan. 2. Fare, sıçan. Saban ~: tarla faresi, gılıv ~: iri lağım faresi, ~ teşik: fare deliği, ~ kirirge teşik tapmay edi da birgesine takmak tağa edi (as): fare kendi girecek delik bulamıyordu da yanına başkasını çağırıyordu.

Son arananlar:

• ach,
• qolqanad,
• ezinmek,
• parapara,
• bulçuk,
• emise,
• başbuğ,
• sım,
• bötölkö,
• ghastly,
• dağarcık,
• tapçı,
• ömürdük,
• uskur,
• kirgüzüsh,
• tozıtmak,
• qanamaq,
• sneak,
• munarık,
• gülhana,
• stet,
• çıçhan