çakğıç

Karaçay-Malkarca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Nevruz, 1991)

çakğıç

(Çakkıç) çakmak. ~sız kav kabınmaz, mucuralı kişi abınmaz (as.): çakmaksız fitil tutuşmaz, bastonlu adam sürçmez.

Son arananlar:

• şul,
• Ehil,
• soňusyra,
• muzdur,
• çäksizlik,
• aytarli,
• balkay,
• suchlike,
• garanggurung,
• diskli,
• solmaq,
• bilarmon,
• mikrobiolog,
• DARRA,
• Dinc,
• Öpke,
• tomşuk,
• ýadyrgamak,
• urvat,
• çekikçe,
• arxaik,
• çakğıç