Üf

Kırgızca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Yudahin)

üf

! (buradaki f yalnız iki dudağın iştirakiyle çıkan bir sestir) 1. of! (sıkıntı veya kederle bir iççekme nidası); 2. dervişlerin âyin sırasında soyledikleri bir sözdür; kurulğan kündö alkañız, tañ atkança <<üf!>> degen folk.: sizde zikir merasimi her gün tertip ediliyordu ve sabaha kadar <> çekiliyordu.

Karaçay-Malkarca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Nevruz, 1991)

üf

bir nida, üf, of!

Son arananlar:

• yukturmak,
• rəqs,
• kıshasıça,
• umus,
• xatın,
• Tuyoq,
• cedar,
• obalyk,
• Toğan,
• dombalan,
• eldeş,
• qiynalmoq,
• eňremek,
• tikmoq,
• Güğüm,
• tokson,
• kazılık,
• palace,
• domalan,
• tapınç,
• Erek,
• Üf