Üf

Kırgızca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Yudahin)

üf

! (buradaki f yalnız iki dudağın iştirakiyle çıkan bir sestir) 1. of! (sıkıntı veya kederle bir iççekme nidası); 2. dervişlerin âyin sırasında soyledikleri bir sözdür; kurulğan kündö alkañız, tañ atkança <<üf!>> degen folk.: sizde zikir merasimi her gün tertip ediliyordu ve sabaha kadar <> çekiliyordu.

Karaçay-Malkarca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Nevruz, 1991)

üf

bir nida, üf, of!

Son arananlar:

• bina,
• rezillik,
• görnüm,
• tövbe,
• İçəri,
• öñmek,
• dikəlmək,
• kayramak,
• acep,
• ansızın,
• bermek,
• minez,
• undov,
• bead,
• atkı,
• arsıkmak,
• Hali,
• bedişlik,
• meltey,
• kəskinlik,
• vahşi,
• Üf