zeen

Kırgızca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Yudahin)

zeen

a. kabiliyet, anlayış, kavrayış, zihin; ağa zeen kirdi: o, idrak etmeye başladı; zeenim keyidi; yüreğime kan savruldu, gayet acıdım, (birisi için) canım acıyor.

Son arananlar:

• qozgalmoq,
• betochar,
• tirik,
• çekki,
• deş,
• ştanga,
• münazara,
• beləcə,
• Gulpak,
• güp,
• Mahalle,
• közemek,
• hil,
• lent,
• karomatli,
• Buruq,
• özne,
• aylancak,
• Köhne,
• ýürekse,
• davalanmaq,
• zeen