uru

Karaçay-Malkarca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Nevruz, 1991)

uru

1. Çukur. ~ kazmak: çukur kazmak, gardoş ~: patates çukuru, aşlık uru: tahıl depolanan çukur, iynek ~ğa tüşgendi: inek çukura düşmüş; 2. Çalma, hırsızlık, soygun. ~ tüzelgen adam: çalmaya alışık adam, ol ~ğa cürümese tınçaymaydı: o soyguna gitmezse rahat etmiyor, ~su-börüsü bolmağan adam (d): çalması çırpması olmayan adam.

Son arananlar:

• qurulma,
• gudrat,
• enforce,
• cizgi,
• tangiqli,
• jepahor,
• tograk,
• ba'daz,
• horram,
• şala,
• obamaoba,
• rupor,
• çaxılı,
• tohtaşıv,
• juxtapose,
• çolan,
• gübür,
• sozuv,
• sirriq,
• Q.,
• señilçek,
• uru