uru
Karaçay-Malkarca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Nevruz, 1991)
uru
1. Çukur. ~ kazmak: çukur kazmak, gardoş ~: patates çukuru, aşlık uru: tahıl depolanan çukur, iynek ~ğa tüşgendi: inek çukura düşmüş; 2. Çalma, hırsızlık, soygun. ~ tüzelgen adam: çalmaya alışık adam, ol ~ğa cürümese tınçaymaydı: o soyguna gitmezse rahat etmiyor, ~su-börüsü bolmağan adam (d): çalması çırpması olmayan adam.
Son arananlar:
- karbonatlılıq,
- Tıkamak,
- paltar,
- çarhlama,
- kəfgir,
- kepitmek,
- shamg'alat,
- radiotelefon,
- precipitancy,
- çanaçta,
- elitism,
- rave,
- dürsäbermek,
- valiy,
- cügen,
- uvuz,
- rung,
- olov,
- Checkout,
- profoundly,
- işkəmbə,
- uru