kullukçu

Arı Duru Türkçe – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Kuleli)

kullukçu

1. Eleman

Karaçay-Malkarca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Nevruz, 1991)

kullukçu

hizmetçi, hizmetli, görevli, memur. İşçile, elçile ~la: işçiler, köylüler, memurlar, kıral ~la: devlet memurları, üynü ~su men bolğanma: evin hizmetkârı ben oldum, ~ izleyme: hizmetçi arıyorum.

Son arananlar:

• yergöy,
• sheban,
• gərdiş,
• yürmek,
• şekerleme,
• okatmak,
• mahmur,
• paydos,
• Gezmek,
• tatır,
• dəbir,
• topura,
• artykmaçlyk,
• faqirona,
• ablak,
• oquvchi,
• hökm,
• karchlamoq,
• kahveci,
• danqazlıq,
• şayı,
• kullukçu