keñke

Karaçay-Malkarca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Nevruz, 1991)

keñke

1. Kaskatı kesilme, donup kalma; 2. Kazıklı humma, tetanos.

Son arananlar:

• ner,
• ýoluk,
• səhra,
• ağlamsamak,
• murov,
• cəsarət,
• organ,
• yuva,
• Kokuşmak,
• koleksiyoncu,
• Hug,
• savuşmak,
• üşeñ,
• arıxana,
• delin,
• iməkləmək,
• fetva,
• ildurmaq,
• Dilsiz,
• AYAN,
• uyum,
• keñke