kemel

Kırgızca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Yudahin)

kemel

a. Kemal, kemalet; kemelge kel-: bulûğa ermek; kemikliñekelbey öl! (söv.) vaktinden evvel geber!

Son arananlar:

• çaçak,
• Aşamak,
• svecha,
• hususyýetçi,
• underestimate,
• Təslim,
• glum,
• Tost,
• müxənnət,
• tumlıtmak,
• transit,
• Tumşuk,
• isiriqchi,
• bédiyan,
• bereket,
• unreadable,
• tuwak,
• bantam,
• tebelen,
• buçı,
• dairə,
• kemel