kekel

Karaçay-Malkarca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Nevruz, 1991)

kekel

kâkül, saç perçemi. ~ koyuv: kâkül bırakma, caş ~in taraydı: delikanlı kâkülünü tarıyor, ~i sarkğandı: kâkülü dökülmüş.

Son arananlar:

• küñkül,
• kuzguni,
• şiir,
• efsane,
• sag-,
• restraint,
• raven,
• töñkörüş,
• küröö,
• self-sufficient,
• bixəbər,
• girtmek,
• sighdurmaq,
• maarat,
• sayfa,
• qarasaçlı,
• arsak,
• individual,
• çokan,
• aşındırmak,
• puffy,
• kekel