kekel

Karaçay-Malkarca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Nevruz, 1991)

kekel

kâkül, saç perçemi. ~ koyuv: kâkül bırakma, caş ~in taraydı: delikanlı kâkülünü tarıyor, ~i sarkğandı: kâkülü dökülmüş.

Son arananlar:

• Açar,
• Açmak,
• Açık,
• balli,
• sankılçak,
• negiz,
• Açıq,
• Ağın,
• AŞK,
• to'lgoq,
• Aşiret,
• eleşdirmek,
• Aşlaka,
• harmless,
• Özgün,
• Aşı,
• Aşık,
• Aşıç,
• BALABAN,
• BAR,
• karaşıv,
• kekel