kaplavuç

Karaçay-Malkarca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Nevruz, 1991)

kaplavuç

kapak, kapatıcı, kapaklayıcı, yüzüstü getirici, devirici. Kazannı ~un sal: kazanın kapağını koy, kalacüknü ~u: karasabanın toprağı deviren aksamı, pulluğun ağzı.

Son arananlar:

• tetikleşmek,
• ayıklanmak,
• beçev,
• kyat,
• nasos,
• dəstəçi,
• titular,
• üstömön,
• yasul,
• dutorchi,
• AMAT,
• sınal,
• kıftu,
• Turur,
• mukur,
• tullanmak,
• oñuray,
• iskart,
• foe,
• emjek,
• BİÇEM,
• kaplavuç