kab
Karaçay-Malkarca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Nevruz, 1991)
kab
1.Kabak. haci ~: balkabağı, ~ urluk: kabak çekirdeği; 2. Kap, kılıf, kabuk, deri, mahfaza. Cılan ~ından ciyirgenença (d): yılanın kabuğundan iğrenmesi gibi, taş makanı ~ı: kaplumbağanın kılıfı, ~ avuşduruv: kılıf değiştirme, deri atma, başha ~ğa kirmek: başka kılıfa girmek, ağaç ~: ağaç kılıf, teri ~: deri kılıf, ~ına sal: kılıfına koy; 3. Had, hudut, kılık, şekil, suret. Bir ~ğa sıyınmağan: ipe sapa gelmeyen, hiçbir şeye uyum sağlamayan, anı ~ına bir cıyayım: ona haddini bir bildireyim, ~ından çıkğan adam: haddi aşan insan, elibiz bir başha ~ğa kirgendi: köyümüz bir başka şekil almış, it ~ına kirlik (d): köpek suretine giresice.