hıbıl
Karaçay-Malkarca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Nevruz, 1991)
hıbıl
hımbıl, gevşek, içi geçmiş, kof; aptal, bön; buruşuk. ~ adam: hımbıl adam, ~ sanlarıñı kımıldat: gevşek uzuvlarını hareket ettir; kalay ~ ediñ carlı: nasıl da bönmüşsün zavallı; ~ bolmak: buruşmak, gardoşla ~ bolup baradıla: patatesler buruşup gidiyorlar, ~ almala: buruşuk elmalar.
Son arananlar:
- münme,
- ýemek,
- gyzma,
- şeşpər,
- köylek,
- killi,
- kikçtirmek,
- qayiq,
- mülemma,
- kañ,
- tinkildi,
- jigargo’sha,
- iştermen,
- kağızpərəstlik,
- cabırla,
- Çapkı,
- entaktentak,
- Jandarma,
- hezalak,
- Qiz,
- minnetdarliq,
- hıbıl