alıka

Karaçay-Malkarca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Nevruz, 1991)

alıka

bk. alkın.

Son arananlar:

• aşunmak,
• T,
• mayda,
• rude,
• Teren,
• Kür,
• qaymaqçiçəklilər,
• Saksağan,
• tarpı,
• besaranjom,
• satin,
• evli,
• keldürmek,
• uraalaş,
• Mərciməkli,
• termagant,
• sañırav,
• badysaba,
• akkalay,
• təsadüfi,
• stajer,
• alıka