almaş
Arı Duru Türkçe – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Kuleli)
almaş
1. Adıl
Kırgızca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Yudahin)
almaş
I, nöbet, münavebe.
Kırgızca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Yudahin)
almaş-
II, nöbetleşmek, değişmek, başka bir şekle girmek.
Karaçay-Malkarca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Nevruz, 1991)
almaş
1. Değişik, çeşitli, münavebeli. Soslan bıla Tavkan ~ işleydi: Soslan ile Tavkan münavebeli çalışıyorlar. 2. (Gr.) zamir, pronom. Betlevçü ~: şahıs zamiri, körgüzüvçü ~: işaret zamiri, soruvçu ~: soru zamiri, baylavçu ~: bağlayıcı zamir, begitivçü ~: güçlendirme zamiri, oğaylavçu ~: olumsuzlaştırıcı zamir, belgilevçü ~: belirleyici zamir, belgisiz ~: belirsiz zamir.