ahlı

Karaçay-Malkarca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Nevruz, 1991)

ahlı

(ahlu) akraba, yakın, mensup, ehl. Payğambarnı ~ları: Peygamberin ehl-i beyti, din ~: din mensubu, ~ların cıyıb aythandı: yakınlarını toplayıp söyledi, ~suna aman, kimge da aman: akrabasına kötü, herkime de kötüdür (a.s.).

Son arananlar:

• de,
• koks,
• Kovı,
• katış,
• ötüg,
• mustesna,
• azablı,
• talka,
• uran,
• ertility,
• geneş,
• buluğ,
• puflamak,
• dilcik,
• tayançak,
• izlənmək,
• çırpa,
• tezgi,
• durğuzmaq,
• cenup,
• kerak,
• ahlı