Uruş
Kırgızca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Yudahin)
uruş
1, dövüş. kavga; 2. muharebe; harp; uruş komissariati es.: harbiye komserliği; uruş ilimi: askerî ilim.
Türkmencenin Açıklamalı Sözlüğü (Kyýasowa, 2016)
uruş
at. 1. Sögüşmek, ýakalaşmak, ýumruklaşmak bilen ýüze çykýan dawa, gopgun, jenjel, uruş-sögüş. Uruş, sögüş, ýaraşyga ýer goý (Nakyl). Bu gün uruş ýaman boldy (“Görogly”). 2. Döwletler arasyndaky ýaragly söweş, jeň. Geçen uruşda wepat bolanlaryň ählisi Türkmenistanyň milli Gahrymany diýlip yglan edildi (“Türkmenistan”).
‣ Urşuň geňeşi ýok işe girişibermeli, garaşmagyň geregi ýok, maslahatlaşmagyň näme hajaty bar. "Urşuň geňeşi ýok" diýipdirler, ir günümizi gijikdirmän, bag ekmäge başlalyň!
Karaçay-Malkarca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Nevruz, 1991)
uruş
uruş, kavga, döğüş, mücadele, savaş, harb, muharebe. Uşkok ~: silahlı mücadele, sünñü ~: süngü savaşı, ullu ~: büyük savaş, ~ barğan cer: savaş meydanı, ~ kerekle: savaş malzemeleri, silah ve mühimmat, ~ cılla: savaş yılları, ~ açmak: savaş açmak, ~xa barıv: savaşa gitme, ~nu koyuğuz: kavgayı bırakınız, ~ sınağan adam: savaş görmüş adam, ~ bıla şoxluk: savaş ile barış, harb ve sulh, ~xa barğan uşkogun unutur (as.): savaşa giden silahını unuturmuş.
Dîvânü Lugâti’t-Türk Dizini (TDK)
uruş
urma, sava;, vuruş, vuruşma·I, 61, 221, 414; II, 83