Bulçuk

Karaçay-Malkarca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Nevruz, 1991)

bulçuk

filiz, otların ekinlerin kurumuş yaprakcıkları, kurumuş yaprak, çöp, kuru dalcık. Terekleni tübü ~dan tolğandı: ağaçların altı kurumuş yapraklarla dolmuş, gül terek bulçuklanñandı: gül ağacı filizlenmiş, arpa sapnı bulçuğun mal bek süyüp aşaydı: arpa sapının kurumuş yaprakçıklarını hayvanlar çok severek yerler.

Son arananlar:

• yerleşmek,
• ölkö,
• taya,
• Qarayağız,
• hedis,
• classic,
• taşsınmak,
• kulunlamak,
• rectification,
• epkar,
• ulkan,
• baldar,
• çırpa,
• cakçılık,
• ütüg,
• Elçi,
• kitty,
• outgrowth,
• ketchup,
• candy,
• Topal,
• Bulçuk