əmma
Azarbayjan Türkchisining Izahliq Lughiti (Orucovun, 2006)
əmma
[ər.]
1. bax. amma. Şeir bir zivərdir, əmma biz kimi naqislərə; Ol ki naqisdir, onu möhtaci-zivər qılmamış. Füzuli. Çox kimsənin əgər ki kəsibdir qərarını; Əmma mənim təki o gülün biqərarı yox. S.Ə.Şirvani.
2. Bir şeyə mane olan, əngəl törədən keyfiyyət, hal, səbəb. Burada bir balaca əmma var. – Yusif huşi-guşinən qulaq asıb gördü: adə, deyəsən, burda bir əmma var. (Nağıl). Bəs bu gözəllikdə otaqları beş yüz manata alanda demədinmi bunun əmması var? Mir Cəlal. • Əmması çıxmaq (olmaq) – 1) nöqsanı, əgər-əskiyi olduğu məlum olmaq; 2) sonradan xatası çıxmaq, əngəli çıxmaq.
Azarbayjan Türkchisining Sinonimler Lughiti (Çakıroğlu, 2013)
əmma
səbəb, bəhanə, əngəl
{sebep, bahane, engel}