turklehceleri.org

Konmak

Türkiye Türkchisi – Tiniq Türkche Lughiti (Kuleli, 2013)

konmak

[Köken: Uydurukça] (koymak fiilinin edilgen biçimi) Koyulmak

Türkiye Türkchisi – Tatarche Lughet (Ganiyev, 1998)

konmak

I ф. 1) куну (кош, күбәләк, тузан һ. б.); 2) куну, кунып чыгу; 3) (берничә көнгә) тукталу


konmakII ф. куелу, салыну; yemeğe tuz konur ризыкка тоз салына

ercilasun1991

konmak

Türkiye Türkçesi: konmak
Azerbaycan Türkçesi: gonmag
Başkurt Türkçesi: kunıv sükäyiv töşöv
Kazak Türkçesi: konuv
Kırgız Türkçesi: konū
Özbek Türkçesi: konmàk
Tatar Türkçesi: kunu utıru töşü
Türkmen Türkçesi: gonmak
Uygur Türkçesi: konmak
Rusça: opuskat's'a sadit's'a prizeml'at's'a

ercilasun1991

konmak

Türkiye Türkçesi: konmak
Azerbaycan Türkçesi: goyulmag salınmag
Başkurt Türkçesi: koyolov halınıv
Kazak Türkçesi: koyıluv salınuv
Kırgız Türkçesi: koyulū salınū
Özbek Türkçesi: koyilmàk sàlinmàk
Tatar Türkçesi: koyılu salınu
Türkmen Türkçesi: salınmak guyulmak goyulmak
Uygur Türkçesi: koyulmak selinmak
Rusça: klast's'a pomeşçat's'a

Qarachay-Malqarche – Türkiye Türkchisi Lughiti (Nevruz, 1991)

konmak

konmak, oturmak, çökmek, konuçşanmak. Kuşla tereklege kondula: kuşlar ağaçlara kondular, atnı sırtına konup bara edi: atın sırtına oturup gidiyordu, Üsübüzge colnu bukusu konñandı: üstümüze yolun tozu konmuş, bılayı adam konarğa caravlu körünmeydi: burası insanın konuçlanmasına uygun görünmüyor.

Türkiye Tillar Diwani (TDK)

konmak

konmak, bir yere konmak·I, 319; II, 331; III, 184, 185

Axir izdelgen sözler: