tuthuç

Karaçay-Malkarca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Nevruz, 1991)

tuthuç

1. Tutkuç, tutmaya yarayan alet, kulp, mandal. Taba ~: kızgın tavayı tutmaya yarıyan ağaç saplı demirden yapılmış alet, eşik ~: kapı mandalı; 2. Delil, kanıt, tutunulacak şey. Aythanıñı kertilerge ~uñ barmıdı: dediğini ispatlamaya kanıtın var mı? 3. Temel, esas, dayanak, istinat.

Son arananlar:

• charchamoq,
• yskok,
• hengame,
• kohl,
• odukmaklyk,
• bürülmek,
• şax-şəvəl,
• kaşka,
• razz,
• six,
• yetişkin,
• opqin,
• qolaysiz,
• ediş,
• alfabetik,
• koldurma,
• bögek,
• aşura,
• sire,
• palgan,
• mukemmel,
• tuthuç