tokal

Karaçay-Malkarca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Nevruz, 1991)

tokal

(malk.) 1. Boynuzsuz. ~ ögüz: boynuzsuz öküz; 2. Bodur, kısa. ~ adam: bodur adam; 3.Kaba saba, kubat. ~ iş: kaba saba iş; 4. Hamakat erbabı, öküz kafalı, et kafalı. ~ adam: et kafalı adam.

Son arananlar:

• tuyguli,
• sanasan,
• shiriq,
• burulğan,
• hormas,
• badboy,
• gaize,
• tuhafiye,
• catıv,
• karp,
• ixtisaslı,
• irticalen,
• tuğra,
• kilitli,
• tuğla,
• baghir,
• bilgeşli,
• bardaq,
• Burun,
• treasure,
• bağınışlı,
• tokal