tokal

Karaçay-Malkarca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Nevruz, 1991)

tokal

(malk.) 1. Boynuzsuz. ~ ögüz: boynuzsuz öküz; 2. Bodur, kısa. ~ adam: bodur adam; 3.Kaba saba, kubat. ~ iş: kaba saba iş; 4. Hamakat erbabı, öküz kafalı, et kafalı. ~ adam: et kafalı adam.

Son arananlar:

• gebeş,
• yubka,
• İlenmek,
• Kasım,
• yönetmek,
• posma,
• ýolmak,
• aralyk,
• tirkeýiş,
• boysunmağan,
• syntax,
• strop,
• ıssız,
• bağır,
• yüyrək,
• rivayet,
• Verem,
• hətta,
• badrarn,
• seylani,
• acılanmak,
• tokal