tamamlavçu

Karaçay-Malkarca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Nevruz, 1991)

tamamlavçu

tamamlayıcı. ~ boluş (gr.): akuzatif, ‘i’ hali.

Son arananlar:

• boyar,
• töhpe,
• şanlı,
• Prince,
• balkaçı,
• cürgüz,
• Abdest,
• kelepçelemek,
• suspended,
• kozmunchoq,
• darhaqiqat,
• ýumurmak,
• Kuşak,
• nurbat,
• yagıtmak,
• səhl,
• yorgak,
• pardösü,
• aslınmak,
• hallaç,
• çamça,
• tamamlavçu