sab
Karaçay-Malkarca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Nevruz, 1991)
sab
sap, tutkuç, tutacak yer. Ağaç ~lı bıçak: ağaç saplı pıçak, kürek ~: kürek sapı, baltası suvğa ketgen sabın ızından atar (as.): paltası suya giden, sapını peşinden suya atarmış, tas bolğan bıçaknı ~ı altın (d): kaybolan bıçağın sapı altın (olur).