kâba

Karaçay-Malkarca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Nevruz, 1991)

kâba

Kâ’be, Beytullah. ~ğa barğan men hapar aythan sen (d): Kâ’beye eden giden ben, anlatan sen.

Son arananlar:

• Məzmun,
• léwen,
• köşik,
• Keşik,
• zabit,
• şemsiye,
• heqiqiy,
• turp,
• təklik,
• kence,
• Şikar,
• morose,
• wolf,
• avut,
• ağabey,
• iddialaşmek,
• igidölmüş,
• Atkarıcılık,
• menteşe,
• çırpık,
• heathen,
• kâba