kâba

Karaçay-Malkarca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Nevruz, 1991)

kâba

Kâ’be, Beytullah. ~ğa barğan men hapar aythan sen (d): Kâ’beye eden giden ben, anlatan sen.

Son arananlar:

• tiz,
• Galibiyet,
• oxatan,
• Körgüzgen,
• quzghun,
• qoy,
• qolqanat,
• Dişlemek,
• Onar-,
• Çaput,
• surd,
• Dahili,
• ukuruk,
• zarurat,
• bop,
• ürpek,
• gatçay,
• çölüstan,
• günahkar,
• gait,
• moy,
• kâba