karavulçu

Karaçay-Malkarca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Nevruz, 1991)

karavulçu

bk. karavul.

Son arananlar:

• nağıl,
• yung,
• rubəru,
• gezmek,
• GÜVE,
• ifşaedicilik,
• yışıglıg,
• gently,
• urghu,
• ýönelmek,
• gelgit,
• kubar,
• litoqrafiya,
• obstinate,
• tükelleýiş,
• geziş,
• genbol,
• oynaqlıq,
• Əmlak,
• kıkırmak,
• Öçgün,
• karavulçu