kabınmak

Karaçay-Malkarca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Nevruz, 1991)

kabınmak

tutuşmak, ateş almak, yanmak; öfkelenmek, parlamak. Çeget kabınñandı: orman tutuşmuş, kurğak biçenle kabınıp baradıla: kuru otlar tutuşup gidiyor, ceñil kabınñan adam: çabuk parlayan adam, ol kabınıp kalırğa öçdü: o parlamaya hazırdır.

Son arananlar:

• Xada,
• kəsik,
• xətər,
• juldur,
• konak,
• caşnav,
• plüton,
• Orom,
• hayçı,
• qurghaqchiliq,
• boşumak,
• möçberli,
• günaşırı,
• MUAF,
• teoriya,
• savaş,
• takılmak,
• qurashturmaq,
• qochirim,
• açı,
• aytganday,
• kabınmak