kabınmak

Karaçay-Malkarca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Nevruz, 1991)

kabınmak

tutuşmak, ateş almak, yanmak; öfkelenmek, parlamak. Çeget kabınñandı: orman tutuşmuş, kurğak biçenle kabınıp baradıla: kuru otlar tutuşup gidiyor, ceñil kabınñan adam: çabuk parlayan adam, ol kabınıp kalırğa öçdü: o parlamaya hazırdır.

Son arananlar:

• monarch,
• kebapçiş,
• mishmish,
• chiza,
• Gaňyrmak,
• suvarma,
• aşağılık,
• baldır,
• mineral,
• çatak,
• alakçı,
• anekdot,
• mastika,
• çilik,
• bağımlı,
• güləşmək,
• Qayıq,
• iterate,
• somo,
• ukiliq,
• kartayıv,
• kabınmak