eliya

Karaçay-Malkarca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Nevruz, 1991)

eliya

¹ paganlık döneminde Karaçay-Malkarlıların yağmur tanrısı. ~ ursun seni: Eliya çarpsın seni, tanrı çarpsın seni (beddua), ~ kazan: gök gürültüsü [inanışa göre, gök gürültüsü, tanrı Eliya'nın dev kazanının yuvarlanmasıyla çıkarttığı sestir].

² şimşek, yıldırım2. Keçeni ~ carıtadı: geceyi şimşek aydınlatıyor.

Son arananlar:

• wing,
• dunk,
• Şifahi,
• dürbi,
• şükufə,
• çekme,
• nağıl,
• Sola,
• qult,
• tekrarlamak,
• tamamat,
• speciousness,
• külal,
• cemi,
• Töz,
• SARF,
• ruzi,
• ýapyk,
• sorumak,
• yabandomuzu,
• tigindey,
• eliya