eliya

Karaçay-Malkarca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Nevruz, 1991)

eliya

¹ paganlık döneminde Karaçay-Malkarlıların yağmur tanrısı. ~ ursun seni: Eliya çarpsın seni, tanrı çarpsın seni (beddua), ~ kazan: gök gürültüsü [inanışa göre, gök gürültüsü, tanrı Eliya'nın dev kazanının yuvarlanmasıyla çıkarttığı sestir].

² şimşek, yıldırım2. Keçeni ~ carıtadı: geceyi şimşek aydınlatıyor.

Son arananlar:

• arıp,
• goşundy,
• Çağlayan,
• bəyaz,
• istənilmək,
• ziyil,
• tamli,
• ubada,
• yoxlamaq,
• ushshaq,
• toğonçor,
• muñdur,
• Bak,
• keql,
• Darbe,
• yitim,
• Menzura,
• gytyk,
• kazık,
• kırdal,
• tirraqi,
• eliya