cağa

Karaçay-Malkarca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Nevruz, 1991)

cağa

1. Yaka, sahil, kıyı, kenar, yalı boyu. Teñiz cağa: deniz yakası, ~ oram: sahil sokağı, Koban ~:Kuban’ın kıyısı. 2. Yaka. Kölek ~: gömlek yakası, öre ~:kalkık yaka, kablanñan ~: katlanan yaka, teren oyulğan ~: derin oyulmuş yaka.

Son arananlar:

• yağırlanma,
• erect,
• KUTURMAK,
• endik,
• tegirme,
• vergili,
• müşkül,
• periyodik,
• guaranty,
• yipin,
• uyanış,
• gör,
• yetiken,
• ura,
• tongue,
• arrival,
• merci,
• vurnuxmaq,
• shifer,
• distinctive,
• gama,
• cağa