carlı
Karaçay-Malkarca – Türkiye Türkçesi Sözlüğü (Nevruz, 1991)
carlı
fakir, düşkün, zavallı, garip, merhum, çaresiz. ~ boluv: fakir olma, ~ caşav: fakir hayatı, ~ halk: fakir halk, ~ can: zavallı can (zavallı adam), menden ~ kim bolur?: benden zavallı kim olur?, anam ~: merhum annem (garip annem), koy ~, koy!: bırak zavallı, bırak!, ov men ~!: ah ben garip! (eyvah!), ~ azığın alğa kabar: fakir azığını önce yer (a.s.), ~ amallı: zayıf imkânlı, ~ atha minse, kaydan aldıñ deydile, bay atha minse oğurlu bolsun deydile: fakir ata binerse, nerden aldın derler, zengin ata binerse, kademli olsun derler, ~ğa bergen can üçün, bayğa bergen mal üçün: fakire veren canı için, zengine veren malı için (a.s.), ~ borçdan kutulmaz: fakir borçtan kurtulmaz (a.s.), ~nı cağı cok: fakirin müdafii yok (a.s.), ~ğa car avar: fakirin (üzerine) yar yıkılır (a.s.), ~ kölü carık: fakirin kalbi zengin (a.s.), ~ kindigin kesi keser: fakir göbeğini kendi keser (a.s.), ~ koysa bay alır, sokur koysa sav alır: fakir bırakırsa zengin alır, kör bırakırsa sağlam alır (a.s.), ~ sav elni kayğısın eter: fakir bütün ilin telaşını üstlenir (a.s.), ~ tüyege minse da it kabar: fakir deveye binse de it ısırır (a.s.), ~nı ıhtırması bayğa kala körünür: fakirin kümesi zengine saray görünür (a.s.), ~nı eki cuvuğu bir kün kelir: fakirin iki akrabası aynı gün gelir (a.s.), ~nı eşiğin mahtağan cabar: fakirin ocağını övgü söndürür (a.s.), ~nı aşı allına kelse burnu kanar: fakirin kısmeti önüne gelse burnu kanar (a.s.).